Amateurtheater
"Un cappuchiiiiiiiiino!" schalt een mannenstem op het terras. Als ik mijn ogen dicht had gehad, zat ik nu op een piazza in Florence waar een oud heertje in rokkostuum een koffie met het meest romige melkschuim op tafel zet. Maar ik heb mijn ogen niet dicht. Ik zie een slungelige Hollandse jongen die iedere cappuccino ongevraagd voorziet van een beetje Italiaanse flair. En dan bedoel ik echt iedere bestelde cappuccino.
K*tkrat
“Zelf doen.” Ik hoor het me als vierjarig jochie zeggen. Het maakte niet uit of een krat twee keer zo groot en minstens drie keer zo zwaar was als mijn eigen lichaam, ik moest en zou het zelf over de drempel heen slepen. Zesentwintig jaar later is er eigenlijk niks veranderd. Al komen er nu woorden uit mijn mond die mijn moeder me nooit heeft aangeleerd.
