In het middenstuk van de trein staat een vrouw haar handtas opnieuw in te pakken. Het is verbazingwekkend om te zien hoeveel orde ze op zo'n klein gebied kan aanbrengen. Flesje water, notitieblok, pennen, lipstick, oogcrème zakdoekjes, telefoon. Alleen dat doosje zoetjes, dat was iets te ambitieus. Hoewel de treinreis naar Hilversum nu in ieder geval een stuk zoeter zal smaken.
Op. Leeg. Niks. Ik heb zo geen idee wat ik vandaag moet schrijven, dat ik het zolang mogelijk heb uitgesteld. Tot nu. Nu moet ik echt. Beetje druk op die ketel en hopen dat het nog op tijd lukt. Het is ook niet dat ik niks heb meegemaakt vandaag. Eerder te veel zelfs. Misschien is dat het wel. Hoe prop je twintig avonturen in vijf regels? Kwestie van een beetje eromheen lullen.