Veel schrijvers beginnen hun dag met schrijven. Over het eerste dat in ze opkomt. Het eerste wat bij mij opkomt is slaap. Ik wil terug naar bed. Ik werd vannacht om vier uur wakker en sindsdien heb ik het hele huis opnieuw ingericht, vijf bedrijven opgericht en diep gefilosofeerd over de zin van ons bestaan. Toch jammer dat ik ben vergeten om iets op te schrijven.
Ik sta op straat te praten wanneer een kleine Indonesische vrouw het kinderdagverblijf naast ons huis uitloopt met een buik die bijna net zo groot is als dat ze zelf lang is. “Gefeliciteerd mevrouw”, zegt mijn gesprekspartner wijzend naar de buik. Met veel pijn en moeite perst ze een glimlach over haar lippen. Wanneer ze de straat oversteekt hoor ik haar hardop mopperen. Vast niet gepland.