“Is het een cadeau?” Ik knik. Ze pakt de rode rozen uit mijn handen en brengt ze naar haar heilige domein achter de toonbank. Vingervlug schikt ze de bloemen tot een mooie bos in elkaar, bijeengehouden door een simpel blauw elastiekje. Daarna rolt ze er een vel plastic omheen. Niks meer, niks minder. Zelfs geen gekruld lintje. “Bloemen zeggen al genoeg.”
Er gaat niets boven een zondags ontbijt met een warm croissantje, een pruttelende percolator en op je sokken in de verse kattenstront stappen, omdat je domweg de deur hebt dichtgedaan waardoor je kleine harige huisbewoner daarom maar gewoon midden in de woonkamer op de houten vloer zijn gang is gegaan. Geef hem eens ongelijk. Goedemorgen Daantje.