“Is het een cadeau?” Ik knik. Ze pakt de rode rozen uit mijn handen en brengt ze naar haar heilige domein achter de toonbank. Vingervlug schikt ze de bloemen tot een mooie bos in elkaar, bijeengehouden door een simpel blauw elastiekje. Daarna rolt ze er een vel plastic omheen. Niks meer, niks minder. Zelfs geen gekruld lintje. “Bloemen zeggen al genoeg.”
Guilty pleasures: nummers die je stiekem fantastisch vindt, maar waar je met geen enkel goed fatsoen publiekelijk voor uit durft te komen. Ik betrapte me gisteren in de supermarkt op het vrolijk meeneuriën van Marco Borsato’s ‘Rood’. Hij had me weer compleet te pakken met zijn Riverdance-violen. Gelukkig stond de man met tatoeage-mouwtjes naast me ook blij mee te hummen.