Toen ik vanochtend wakker werd, dacht ik aan mijn pianostemmer van vroeger. Eens in de zoveel tijd stond hij plots op de stoep, alsof hij wekenlang in de heg bij de voordeur had gezeten. Met de precisie van een chirurg opende hij de piano en tikte hij op iedere klankhamer om de juiste toon te bereiken. Als hij daarna begon te spelen, klonk alles dat wrang was weer in evenwicht.
Een oudere vrouw kijkt vredig uit het raam terwijl de straten voorbij flitsen. Plotseling begint ze zenuwachtig te bewegen. Met nog drie bushaltes te gaan snoert ze haar handtas om haar arm. Nog twee; ze drukt haar ov-chipkaart klemvast in haar hand. Nog één, ze zet haar muts op. Als de bus stopt, stapt ze vastberaden uit. Lekker overzichtelijk, dat ouder worden.