Ode aan de pianostemmer
Toen ik vanochtend wakker werd, dacht ik aan mijn pianostemmer van vroeger. Eens in de zoveel tijd stond hij plots op de stoep, alsof hij wekenlang in de heg bij de voordeur had gezeten. Met de precisie van een chirurg opende hij de piano en tikte hij op iedere klankhamer om de juiste toon te bereiken. Als hij daarna begon te spelen, klonk alles dat wrang was weer in evenwicht.
Van horen zeggen
“Daarnaast hebben we een mousse van pandan. Zoals je ziet is het groen, die groene kleur komt uit de bladeren van de zogenaamde schroefpalm, een soort palmboom.” Interessant verhaal, maar is het ook lekker denk ik bij mezelf. Blijkbaar zeiden mijn hersenen dit hardop. “Ja, dat weet ik niet, ik heb het zelf nog niet geproefd, maar ik denk wel dat het heerlijk smaakt ja.”
