Schrijven is net als poepen. Soms gaat het zo makkelijk dat je bijna vergeet dat je bezig bent en is de klus zo geklaard. Alleen soms gaat het zó moeilijk dat je net zo lang moet drukken dat het bijna pijn doet om tot de ultieme doorbraak te komen. Hoe dan ook, we kunnen er kort of lang om zitten, niemand vindt het fijn als er tijdens de daad naar je wordt gekeken. Ga weg loerend mens naast me!
Tegenover me zijn een stel Polen driftig bezig met klussen. Ik word al drie weken wakker met het geluid van een zaag, dus ik zal blij zijn als dat klotehuis af is. Doet me denken aan de tijd dat ik nog in de Wittevrouwen woonde. Bij de eerste zonnestraal kwamen daar alle kluskoffers en zaagtafels uit de buurt tegelijk tevoorschijn. Gelukkig is het vandaag zondag. En regent het.