Ze kijkt er naar zoals alleen kleine kinderen dat kunnen. En dan bedoel ik van die hele kleine kinderen die voor het eerst iets zien, zoals een vork of bloem, om er vervolgens met grote ogen en open mond uren naar te wijzen. “Sorry meneer, maar wat is dit?” “Dat, lieve mevrouw achter de kassa, dat is een granaatappel.” “Ooooh ja. Is dat groente of fruit?”
Stoïcijns zit ze buiten op het terras voor zich uit te staren. Ja, buiten, want wij Nederlanders zijn dol op het terras. Bij de eerste zonnestraal gaan we zitten en staan we niet meer op. En ook al waaide ze vandaag uit haar groene regenjas, heeft ze het koud en zijn haar sokken nat, er is niemand die haar tegenhoudt. Wat nou herfst? Extra warmtekacheltje aan en gaan!