Vergeet Zuid-Amerika, de Galapagos of Madagascar. Je hoeft helemaal niet naar de andere kant van de wereld om even offline te zijn. Na 4,5 uur in drie verschillende treinen en twee bussen kom je op een plek waar je altijd uitzicht hebt op zee, de koffie maar tachtig cent is, en de buschauffeur je voor de deur afzet. Althans, dat is wat de Lonely Planet zegt. Nu maar hopen dat het klopt.
Tegenover me in de trein zitten twee pubers. “Met tequila gaat het altijd mis, er is geen verhaal met tequila ooit goed geëindigd.” Ik hoor mezelf bevestigend grinniken. Naast me zit een oude man te lezen. Hij draagt een donkerblauw linnen pak en op zijn schoot ligt een bruine leren aktetas. Hoeveel slechte tequilaverhalen zou hij kunnen vertellen?