Voor de poort van mijn huis staat een donkerblauwe Seat waarin een paar Marrokaantjes naar foute rapmuziek zitten te luisteren. 'Nee, die Mexicaanse, die is fucking lekker zeg ik je.' Er is in de wijde omtrek geen enkel meisje te bekennen, laat staan iets exotisch, dus ze hebben het vast over de hete chickies bij hun op school. 'Je weet wel, met zo'n citroentje. Corona ofzo.'
Op. Leeg. Niks. Ik heb zo geen idee wat ik vandaag moet schrijven, dat ik het zolang mogelijk heb uitgesteld. Tot nu. Nu moet ik echt. Beetje druk op die ketel en hopen dat het nog op tijd lukt. Het is ook niet dat ik niks heb meegemaakt vandaag. Eerder te veel zelfs. Misschien is dat het wel. Hoe prop je twintig avonturen in vijf regels? Kwestie van een beetje eromheen lullen.