Waarom klinkt op papier toch altijd alles korter. Even langs de supermarkt, bouwmarkt, en zucht, de IKEA. Op papier een korte zin, in werkelijkheid is het net alsof je een groene zeephelling probeert op te komen met een PAX-garderobekast onder je linkerarm, een krat bier in de rechter en in je mond een doos schroeven terwijl de finish als een konijn voor je uit blijft rennen.
Vannacht voelde ik me weer even een puber op de middelbare school. Ouderwets een nachtje doorbeuken om een deadline te halen. Voor een werkstuk over trillende aardplaten of een so met Duitse kutzinnetjes. En dat iemand dan ‘s ochtends vraagt of je goed geleerd hebt, waarop je met stuwwallen onder je ogen antwoordt: “Mwah, heb eigenlijks niks gedaan.”