Waarom klinkt op papier toch altijd alles korter. Even langs de supermarkt, bouwmarkt, en zucht, de IKEA. Op papier een korte zin, in werkelijkheid is het net alsof je een groene zeephelling probeert op te komen met een PAX-garderobekast onder je linkerarm, een krat bier in de rechter en in je mond een doos schroeven terwijl de finish als een konijn voor je uit blijft rennen.
Op zolder klinkt de hele ochtend al gestommel. Vuilniszakken knisperen bij het vullen, en dozen worden van de trap gegooid. Ik hoor kreten van geluk bij een nieuwe vondst. Prinses Bea of Koning Pils, het zal mijn huisgenoot een rotzorg zijn wie er jarig is. Hij heeft eindelijk een reden om een winkel met kapotte spiegels, lelijke schemerlampen en gourmetstellen zonder doos te beginnen.